noname.fotkoblog.pl

wspólny wypad.

przed wszystkimi on zgrywa najlepszego, najcudowniejszego.

głaszcze mnie po głowie, a do ucha szepcze, że jestem kurwą, szmatą. pyta czy idę z nim siku a na boku zagaduje czy nie mogę powiedzieć, że boli mnie głowa i wrócić do domu. pyta czy chcę zjeść, czy jestem głodna, a do ucha mówi, że jestem najgorszym dnem.

wszyscy łapią się na tę grę. wszyscy.

od lat ją serwuje.

nikt na niego złego słowa nie powie. to ja jestem ta najgorsza.

przy kilkunastu osobach dostałam ataku histerii.

chciałam za wszelką cenę z nimi siedzieć, bo prawie nigdy nigdzie nie wychodzę.

ale nigdy więcej.

dziś od rana słyszę wyzwiska. szarpie mną.

mówi jak wielką ochotę ma mnie uderzyć.

najbliższe dwie osoby wiedzą o wszystkim.

wczoraj dałam upust łzom i im wszystko wyrzuciłam.

zbyli mnie.

jasne, dla nich też jestem  żałosna.

dlaczego ja mam się stąd wyprowadzić?

dlaczego mam mu iść na rekę?

to też moje mieszkanie.

dlaczego to ja mam wszystko stracić?

będę walczyć aż do końca.

nie pójdę mu na rekę.

wydaje mi się, że o wiele więcej pieniędzy wpieprzyłam w to mieszkanie niż on.

to jest coś o co będę walczyć jak lwica.

pierdolę iść na jakiś kurewski wynajem, stracić wszystko o co walczyłam przez lata, by to mieć.

pierdolę od nowa wyrabiać zdolność kredytową, bo przez covid praca i zarobki są jakie są.

pierdolę przez ten czas ładować kasę w kieszeń wynajmującego mi jakieś gówno, w którym nie będę mogła mieć nawet ścian w ulubionym kolorze.

co mi więcej zostało.

nic.

gdzie są teraz moi przyjaciele?

jak zwykle siedzę sama w piękną, słoneczną sobotę.

będę robić wszystko by zmienić się, uciec znów do skorupy.

żadnych wiadomości.

żadnych propozycji spotkania.

dosyć już.

niech spierdalają do swojego cudownego życia.

pieprzę tą udawaną litość.

 szkoda mi jest tylko mojej siostry.

musi zrozumieć, że ma żyć beze mnie.

że to jest właśnie dla niej lepsze.